Τα τελευταία χρόνια η Δημόσια Διοίκηση στις περισσότερες χώρες βρίσκεται αντιμέτωπη με μεγάλες προκλήσεις. Οι πολίτες περιμένουν από αυτήν να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά μια σειρά οξύτατων κοινωνικών προβλημάτων και να τους προσφέρει ένα πλήθος υπηρεσιών σε πολλούς τομείς (π.χ. παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση, προστασία περιβάλλοντος, δημιουργία υποδομών, ασφάλεια, κ.λπ.). Παράλληλα εκφράζουν μια δυσαρέσκεια απέναντι στην πολιτική και στη Δημόσια Διοίκηση και ζητούν από το κράτος μεγαλύτερο βαθμό ανταπόκρισης στις ανάγκες τους και υψηλότερο επίπεδο υπηρεσιών. Η Δημόσια Διοίκηση πρέπει να ανταποκριθεί στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό στις μεγάλες αυτές προκλήσεις, όμως με περιορισμένα μέσα, δεδομένου ότι στις περισσότερες χώρες βρίσκονται σε εξέλιξη προγράμματα μείωσης των κρατικών δαπανών. Η μεγάλη αυτή πίεση, να κάνει περισσότερα με λιγότερους πόρους οδηγεί τη Δημόσια Διοίκηση, σε κάποιες χώρες περισσότερο και σε κάποιες άλλες λιγότερο, στην υιοθέτηση νέων μορφών οργάνωσης και λειτουργίας, σε συνδυασμό με τη διεύρυνση της χρήσης των Τεχνολογιών της Πληροφορικής και των Επικοινωνιών (ΤΠΕ) (Information and Communication Technologies - ICTs), με στόχο την αύξηση της αποδοτικότητας και της αποτελεσματικότητάς της.